Poniżej znajdzie świadectwa ludzi z naszej wspólnoty których życie odmienił Duch Święty.
Boża moc może sprawić, że szarość życia znika, a miłość wypełnia każdą minutę.
Zobaczyłem Go jako Miłość…
Wiarę w Boga odzyskałem wcześniej, przed wejściem w Odnowę. Zobaczyłem Go w fizyce i kosmologii, ale dopiero przeżycia w Ruchu Odnowy (1980) pomogły mi poznawać Go takim jaki jest. Zobaczyłem Go jako Miłość, jako troskliwego Ojca, który nieustannie pochyla się nad swoimi dziećmi. Zrozumiałem, że nie muszę być doskonałym, by być przez Niego w pełni zaakceptowanym.
Doświadczyłem łask nawet wtedy, gdy pobłądziłem (ale wyraziłem Mu mój szczery żal). Zrozumiałem też, że wszystko należy do Niego i nic nie mogę zatrzymywać sobie, że jest On przed rodziną, przed żoną i przed dziećmi. Niektóre z prób, których doświadczałem byłe niezwykle mocne i wymagały wyrzeczenia się wszystkiego. Dzięki temu mogłem się stać radosnym dzieckiem Bożym ufającym swojemu Ojcu (choć nie zawsze i nie do końca, ale te słabości tylko mnie umacniają).
Dzień dobry. Przyszliśmy na rewizję…
To był dzień moich urodzin. Pogodny, letni poranek. Wybierałam się na Mszę Świętą poranną o 6.30 więc już przygotowana do wyjścia, robiłam jeszcze kanapki do pracy. Raptem zadzwonił dzwonek do drzwi, popatrzyłam na zegarek – dochodziła szósta. Ciekawe kto do mnie dzwoni o tej porze, może coś się zdarzyło u sąsiadów? Otworzyłam i ze zdziwieniem zobaczyłam trzech młodych panów.
Kiedy wyciągnęli legitymacje i powiedzieli, że przyszli na rewizję ( to był czas stanu wojennego) moje zdziwienie zamieniło się w strach. Wpuściłam ich. A oni przystąpili do poszukiwań zakazanych wtedy rzeczy. Patrzyłam jak otwierają szuflady, zaglądają w różne miejsca i nie byłam w stanie się skupić, cokolwiek powiedzieć ani nawet w myślach wołać do Matki Bożej.
Aż w pewnym momencie zaczęłam się modlić w językach. Ta modlitwa rozpoczęła się samoistnie, niezależnie ode mnie – siedziałam przecież jak sparaliżowana, nie mogąc zebrać myśli. Gdy nie wiemy, jak mamy się modlić, Duch wstawia się za nami wołaniem bez słów (Rz 8, 26). Wyciszyłam się wewnętrznie i chociaż rosła sterta zakazanej „bibuły” mogłam spokojnie na to patrzeć, odpowiadać na pytania i rozmawiać. I kiedy któryś z panów powiedział, że mam pojechać z nimi do Komendy bez lęku się zgodziłam.
Do pracy wróciłam koło pierwszej. Mój szef kiedy się dowiedział o całym zdarzeniu zganił moją lekkomyślność, że wsiadłam sama do samochodu z obcymi. „Pani wie, co oni mogli z panią zrobić?” Nie wiedziałam. Bóg odjął mi ten lęk. Modlitwa w językach uspokoiła mnie, napełniła taką ufnością do Boga, czułam, że jestem w Jego ręku.
To wydarzenie zaowocowało we mnie modlitwą za funkcjonariuszy. Pewnie skończyli jakieś studia i mogliby pracować dla dobra innych, wybrali co innego. Oddawałam ich Bogu przez ręce Maryi, kiedy wracało wspomnienie tego wydarzenia.
I kiedy na 1 listopada dwóch z nich zobaczyłam na cmentarzu, nie miałam w sobie żalu ani nieprzebaczenia tylko troskę o to, by wrócili do Boga.
„Bogu niech będą dzięki za to, że pozwala nam zawsze zwyciężać w Chrystusie” 2 Kor 2,14
Przypadek?
Świadectwo swoje rozpocznę od początków mojej „przygody” z Odnową w Duchu Świętym. Przed laty, od przypadkowo spotkanej osoby, dowiedziałam się że w każdy piątek w kościele św. Elżbiety w Gdańsku, jest szczególna modlitwa, gdzie czuje się działanie Ducha Świętego.
Kiedy znalazłam się tam po raz pierwszy, byłam zaskoczona, onieśmielona forma modlitwy spontanicznej, wielbiącej Boga. Nie znałam takiej modlitwy, postanowiłam zatem więcej już nie przychodzić na te spotkania.
Jednak po dwóch tygodniach rozważań poszłam przekonać się, czy to przypadkiem nie jakaś sekta. Reżyseria Boża sprawiła, że zaczęłam uczestniczyć w tych spotkaniach, a serce otwierało się na odkrywanie prawdy, ze Bóg jest Miłością, a nie tylko Sprawiedliwością.
Trochę już przygotowana, z radością przyjęłam zaproszenie Eli, do powstającej grupy modlitewnej Odnowy w Duchu Świętym w naszej parafii
Następnym, bardzo ważnym etapem było moje uczestnictwo w REO w kościele św. Elżbiety.
Okres tych rekolekcji to wielkie doświadczenie Miłości Bożej, takiej absolutnej, ogarniającej całego człowieka, nie ze względu na jakieś własne zasługi. Czułam się po prostu Dzieckiem Bożym. Otrzymane Słowo (1 Tm 2.1-2) do dziś mi towarzyszy i zobowiązuje do modlitwy za rządzących.
Po modlitwie o wylanie Ducha Świętego dość późno wracałam do domu w prawie pustej kolejce. Tak byłam przepełniona radością i chęcią dzielenia się tą radością, że napotkanej siostrze zakonnej musiałam opowiedzieć jak Pan dotknął mnie swoją Miłością.
Zrozumiałam dlaczego Dawid tańczył przed Panem, bo mnie też wydawało się, że unoszę się ponad ziemią.
Dziękuję Bogu, za takie chwile, cudowne przeżycia, które pomagają w szarzyźnie codzienności, dodają sił do pokonywania oschłości duchowych, ale też i fizycznych niedomagań. To jest kapitał, który procentuje.
Pamiętam też, że po tych rekolekcjach zrozumiałam, że uczestnictwo we wspólnocie, to nie tylko branie, korzystanie z różnych dobrodziejstw, łask, ale również dawanie, służenie, włączenie się aktywnie w życie i potrzeby innych, całej wspólnoty.
Chwała Panu, za Jego obecność w mojej codzienności
Czy w restauracji można tylko coś zjeść?
Do wspólnoty Odnowy wstąpiłam w 1995 roku. Był to dla mnie bardzo trudny czas
Pracowałam na prawie dwóch etatach, miałam remont mieszkania i opiekowałam się ciężko chorą mamą wymagającą czasami czuwania w nocy. Wydawało się, że już na nic więcej nie mam czasu. Ale Pan miał wobec mnie inne plany. Z powodu remontu nie mogłam gotować w domu obiadów i w związku z tym kupowałam je w restauracji i przynosiłam do domu. I właśnie w tej restauracji podczas czekania na zapakowanie zamówionych dań poznałam śp Olę Kiwerską, która zaprosiła mnie na spotkanie wspólnoty. Nie wiem jakim cudem znalazłam czas, żeby pojawiać się na spotkaniach i jeszcze odbyć zaczynające się seminarium Odnowy w Duchu Świętym Teraz już wiem, że było to działanie Ducha Świętego. 6 maja 1995 roku przeżyłam modlitwę o odrodzenie (chrzest w Duchu Świętym) – otrzymałam nowe życie, na nowo się narodziłam. Do tej pory w świadomości mojej Pan Bóg istniał jako sędzia sprawiedliwy, który za dobre uczynki wynagradza, a za złe karze. Zachowywałam się jak najemnik, służąc Panu z leku i musu. Po wylaniu Ducha Świętego wszystko stało się nowe w moim życiu. Teraz Pan Bóg nie jest dla mnie nadzorcą niebieskim czyhającym na mnie, by mnie ukarać za złe czyny, ale Ojcem, który mnie bardzo kocha. Stałam się Jego umiłowana córką, która zawsze może liczyć na Jego pomoc i rzeczywiście tej pomocy doświadczam. Dziękuję Duchowi Świętemu za wszystkie dary, które otrzymałam, a szczególnie za dar rady, który wyjątkowo jest pomocny w mojej pracy ale i życiu prywatnym. Dobrze jest mieć takiego Doradcę jak Duch Święty, bo przecież lepszego nie ma. Nawet wtedy, gdy nie wszystko układa się po mojej myśli to wiem, że jeżeli zwracam się do Ducha Świętego o pomoc, to zawsze ją otrzymam i to najlepszą dla mnie z możliwych. Chwała Panu!
Pismo Święte
Jestem w Odnowie w Duchu Świętym od 12 lat. W czasie spotkań nauczyłem się poznawać całe Pismo Święte, nie tylko Nowy Testament. Przed wojną , a i pewien czas po niej, Kościół nie wymagał czytania Starego Testamentu.
Czytanie całego Pisma Świętego pozwoliło mi na uświadomienie sobie w jaki sposób Bóg prowadził naród wybrany od czasów Abrahama do czasów narodzenia się Mesjasza na ziemi, a potem Kościół. Przez to też lepiej widzę jak prowadzi mnie, w mojej historii życia.
Dziękuję Bogu za obecność Księdza Opiekuna na spotkaniach.
Miłość która wymaga…
Chciałabym podzielić się świadectwem związanym z Odnową w Duchu Świętym w naszej parafii.
Myślę, że Jezus przyprowadził mnie do tej wspólnoty, abym odnalazła głęboki wewnętrzny pokój i aby mi powiedzieć jak bardzo mnie kocha.
Początkowo przychodziłam na spotkania, ponieważ czułam się tu dobrze. Wspólna modlitwa, wspólne rozmowy, życzliwość i serdeczność ze strony członków wspólnoty sprawiały, że czułam się przyjęta, akceptowana, potrzebna, wartościowa i dobra.
Z czasem Jezus zaczął mi stawiać wymagania, które ( ze zdziwieniem stwierdzałam ) przynosiły i przynoszą radość. Zauważyłam , że Jezus nie zostawia mnie z nimi samej. Tak naprawdę, to On realizuje zadania, a ode mnie oczekuje jedynie współpracy. Ponadto realizowanie tych wymagań sprawia, że bardziej Go poznaję, widzę jak mnie prowadzi, jaką miłością mnie obdarza i jak się rozwijam.
A co jest tym wymaganiem? Na przykład poprowadzenie spotkania modlitewnego, przygotowanie konferencji, poprowadzenie modlitwy uwielbienia czy adoracji Najświętszego Sakramentu w kościele, przeczytanie czytania na Mszy św., zaśpiewanie psalmu itp.
Te zadania uczą mnie współpracy z Jezusem, słuchania Go i odpowiadania na Jego pragnienia. Za każdym razem na nowo Go poznaję, odkrywam i nie mogę wyjść z podziwu jak wielką miłością mnie obdarzył i jaki jest fajny : ).
Dokąd pędzisz?
Przez 42 lata mojego życia Pan Bóg był ze mną, ale ja nie zawsze byłam z Nim.
Wiedziałam, że są przykazania, ale stosowałam je wybiórczo, trochę upraszczając i naginając do bieżących sytuacji. Chodziłam do kościoła, chodziłam do spowiedzi, chodziłam do komunii. Chodziłam. to właśnie adekwatne słowo.
Niestety były to puste czyny, a grzech był moim codziennym kompanem.
Nieco ponad dwa lata temu Pan Bóg dał mi chorobę, za którą teraz dziękuję. Chorobę trudna w diagnozie, trudną do leczenia, uniemożliwiająca pracę zawodową. Zatrzymał mnie stawiając pytanie – dokąd pędzisz? I właśnie wtedy w naszej parafii ogłoszono rekolekcje REO. Nie wiedziałam co to jest, ale czułam, że tylko tam znajdę uzdrowienie. Oczywiście najpierw myślałam o tym fizycznym. Chciałam pozbyć się bólu i innych okropnych dolegliwości. Z płaczem, zdesperowana, pozbawiona sił fizycznych rozpoczęłam drogę przemiany. Okazało się, ze najbardziej uzdrowienia potrzebuje moje wnętrze. Bóg działał powoli. Najpierw odkryłam modlitwę różańcową, potem po raz pierwszy stanęłam świadomie w obecności Boga na modlitwie osobistej, odkryłam łaskę Spowiedzi Świętej w tym spowiedzi generalnej, cud Eucharystii.
Zmieniło się moje widzenie rzeczywistości. Nastąpiło przewartościowanie życia. Już nie ważne jest czy mam pełna lodówkę i czy starczy mi do pierwszego ale czy nieustannie trwam na modlitwie, czy jestem w stanie łaski uświęcającej, czy nie krzywdzę nikogo moim słowem, przykładem, czynem. „Nie troszczcie się zbytnio”… te słowa Jezusa wydały owoc w moim życiu. Pan układa swój scenariusz mojego życia, a ja się Mu poddaję. Korzystam przy tym z codziennych Jego wskazówek zawartych w Piśmie Świętym, mojej ulubionej lekturze. Bóg dał mi światło rozumienia Słowa Bożego, świadomego przeżywania sakramentów, obdarzył mnie hojnie darami. Część z nich miałam, ale nie byłam ich świadoma np. współodczuwania, dar łez, dar rady, dar umiejętnego formułowania myśli – te odkryłam na nowo, a część, jak dar języków czy dar modlitwy uwielbienia, dar bezwiednego śpiewania Bogu na chwałę w momencie przebudzenia są dla mnie nowe. Nowa jest gorliwość w modlitwie.
Dobry Bóg uzdrowił mnie z choroby – tej fizycznej. Nie od razu. Stopniowo uwalniał mnie od wszystkich dolegliwości.
Jestem 44 letnią matka samotnie wychowująca 2 dzieci w tym jedno niepełnosprawne. Po ponad rocznej przerwie wróciłam do pracy zawodowej. Z zewnątrz wszystko wygląda jak dawniej – te same obowiązki, problemy. Ale zniknęły z naszego domu kłótnie, zła atmosfera. Potrafimy wyłączyć telewizor. Razem się modlimy. Jest na wszystko czas bo Bóg jest z nami.